یک روز که حالا خیلی سال از آن می گذرد، رفیق قدیمی از هم سفرانم در آب های شرقی نامه ای برایم فرستاد مفصل و بلند بالا. هنوز هم آن جا بود، اما سر و سامان گرفته و به میان سالی رسیده؛ می توانستم تصور کنم پیه و دنبه آورده و اهل زن و زندگی شده. خلاصه، تسلیم سرنوشتی که شامل حال تمام اجزای بشر می شود، جز آنانی که چون نظرکردگان خدایان اند زودتر از دنیا می روند. نامه ای بود محض یادآوری، از جنس یادت هست؟ نامه ای پرشور با نگاهی به گذشته. لابه لای حرف هایش نوشته بود: حتماً نلسون پیر را یادت هست!