رمان حاضر، بیشتر یک تمثیل طنزآمیز است؛ لطیفه کارمندی خرده پا که در پی خوشبختی خود می گردد، البته به حق. اما چون سالم و ساده لوح است، این ساده لوحی می رود که کار دستش بدهد. نقد اجتماعی دورنمات هیچ تعارف و ترحمی نمی شناسد، بااین حال شادابی را از این رمان نمی گیرد. او پس از پایان تلخ اول، پایانی دوم به آن پیوست می کند؛ بدیهی است این بار پایانی خوش، هرچند صرفاً به عنوان دل خوشکنک. باوجوداین، حکمت انسان دوستانه او پرده های این داستان را نیز از تسلی دل نشین اخلاقی بی بهره نمی گذارد.