کتاب حاضر، داستانی است که نگارنده باظرافت، استعاره ای از زندگی مدرن می سازد که در آن عادت به ندیدن ما را قادر می سازد که چیزهایی که مستقیماً بر زندگی آشنای ما تأثیر ندارند را نادیده بگیریم. اما نمی خواهد که ما داستان او را به عنوان یک تمثیل بدانیم بلکه آن را در قالب یک داستان پلیسی جنایی که در موقعیتی عجیب وغریب روی می دهد به ما عرضه می کند. نگارنده در این داستان بار دیگر خود را به عنوان نویسنده ای اصیل و باهوش اثبات می کند. در داستان می خوانیم: «نمی توانستم خیابان یا بخش زیادی شهرک را ببینم. بلوک های خشتی رنگ از همه طرف ما را احاطه کرده بود».