قانون پدیده جدیدی نیست و با زندگی بشر ملازمه دارد. همواره و برای هر جامعه و ملتی، مفهومی از قانون وجود داشته که معیاری برای تنظیم زندگی مدنی بوده است: قانون نسبتی با عدالت دارد و عدالت نیز جایی مطرح می شود که ممکن است ظلم رخ دهد یا رخ داده است. بدین سان، مسئله اصلی نه بودونبود قانون، که امری قهری است، بلکه سازوکار استنباط، وضع، اجرا و تعلیق قانون، و البته تحول در معیار و مفهوم قانون در هر مکان و زمان است. اما این تحول در ایران، سرگذشت و سرنوشت خاصی دارد و منحنی قابل ملاحظه ای از حکمرانیِ سنتی تا بحران و بی قراری سنت و ظهور تلاش های نوگرایانه را نشان می دهد. این کتاب به سرشت و سرنوشت قانون از بحران تا فروپاشی نظم سنتی در ایران پیشامشروطه می پردازد؛ سرگذشتی طولانی و پرفرازونشیب که از پایان صفویه (880 ـ 1101 ش/ 907 ـ 1135 ق) تا جنبش مشروطه خواهی (1285 ش / 1324 ق) و آغاز دولت مدرن در ایران را دربرمی گیرد.