مولف در این کتاب با اصل قرار دادن منطق گفت وگویی “میخاییل باختین” و نظریه ی منطق در زمانی “یوری اولتمان” به تحول شعر فارسی و نو شدن آن پرداخته است و در مقدمه به اختصار، آرا و نظریات این دو نشانه شناسی را توضیح داده است. به تصریح وی: “در این کتاب می خواهیم نشان دهیم که فرآیند تحول هنری و زیبایی شناختی و نیز مطالعات و پژوهش هایی که در این باب صورت می گیرد و آثاری که برای تحقق آن پدید می آید، نهایتا، پدیده ای جمعی و مشترک است. آثار، آرا و دیدگاه های شاعران، منتقدان و خوانندگان ایرانی در باب نوگرایی در شعر معاصر فارسی عمدتا در گریزگاه ها و فاصله گرفتن های گوناگون از سنت ها و قواعد شعر کلاسیک فارسی متبلور شده است. این نوگرایان همواره با شبکه هایی از افراد صاحب نظر و جریان های روشنفکری در تعامل بوده اند؛ هم از آن ها الهام گرفته اند و هم با آن ها به کشمکش پرداخته اند”.