مجسمه‌سازی، نقاشی و دیگر شیوه‌های هنر تصویری، از جمله هنرهایی هستند که از گذشته‌های بسیار دور، متوجه انسان‌ها بوده‌اند. انسان‌های ابتدایی از این هنرها اهداف گوناگونی چون آرایش محل سکونت، بیان امیال و آرزوها، انتقال پیام و وسیله‌ای برای یادبود سحر و جادو داشته‌اند. مهم‌تر از همه آن که در بسیاری از اقوام، تندیس و نقاشی دارای ارزش دینی بودند و بسیاری از آنان به پرستش تصویرها، به منزلة خدایان گوناگون می‌پرداختند. ولی به طور قطع ادیان توحیدی به شدت با تقدیس و پرستش تندیس‌ها مخالف بودند و یکی از مهم‌ترین جلوه‌های دین اسلام، مبارزه با بت‌پرستی بود. نگارنده در کتاب حاضر، با توجه به پیشینة تاریخی صورتگری در ادیان (به جز اسلام) با محور قرار دادن نظریة امام خمینی (ره)، به بررسی این موضوع از منظر فقهی پرداخته است. از موضوعات کتاب می‌توان حایز بودن یا نبودن نقاشی و مجسمه‌سازی از طبیعت بی‌جان، علت حرمت و تحریم صورتگری، گسترة حکم تحریم صورتگری، دلایل تحریم نگهداری و استفاده از تصویر و تندیس و… اشاره نمود.