این کتاب به بررسی اندیشه های “ژولیا کریستوا” ـ از فیلسوفان قرن بیستم بلغار ـ اختصاص یافته است. بر این اساس، در فصل نخست کتاب نکات کلیدی متن بنیان شکن او یعنی “انقلاب در زبان شاعرانه”، بررسی گردیده است. این نظریه دربردارنده ی نظریه ی زبان، امر نشانه ای و امر نمادین است. فصل دوم، زیربنای نظریه ی کریستوا را درباره ی زبان و نحوه ی در فرآیند بودن سوبژکتیویته شامل می شود. در ادامه شیوه ی پی ریزی این سوبژکتیویته بازگو می شود. و این که چگونه مرزهای سوبزکتیویته ثابت نمی مانند و چگونه کریستوا یک فضای روانی جدید را مطرح می کند. فصل چهارم به منزله ی مروری است کلی بر آثار کریستوا درباره ی افسردگی و مالیخولیا ـ در فصول دیگر کتاب، دیدگاه های این فیلسوف درباره ی میل جنسی زنانه و فمنیسم، هم چنین بحث هایی از انتقادات سایر فمینیست ها از آثار وی و برداشت کریستوا از اهمیت انقلاب در زبان، سیاست و سوبژکتیویته، مطرح می گردد و سرانجام بخش “بعد از کریستوار” فشرده ای از تاثیر آرای کریستوا را در مطالعات ادبی، فلسفه ی اروپای قاره ای، نظریه ی فمنیستی و نظریه ی سیاسی شامل می شود. به تصریح نگارنده: “ژولیا کریستوا یکی از خلاق ترین متفکران عصر ما است. او یکی از معدود فلاسفه ای است که برای آن ها موجود سخن گو به منظومه ی محوری برای فهم ادبیات گفتاری و نوشتاری، سیاست و هویت ملی، جنسیت و میل جنسی، فرهنگ و طبیعت، بدل می شود. در حالی که برخی متفکران ممکن است این زمینه ها را حوزه هایی جدا از هم بدانند، کریستوا نشان می دهد که موجود سخن گو، ملتقای غریبی میان همه ی آن ها است؛ مکانی که رانه های درونی در زبان تخلیه می شوند، جایی که میل جنسی با اندیشه ی تعامل پیدا می کند و جایی که تن و فرهنگ به هم می رسند”.