این کتاب که دومین رمان «هانیه موحد» به شمار می رود که در آن حال و هوای شخصیت ها را در مکانی مشترک به اسم مترو نشان می دهد. یعنی اکثر اتفاقات در مترو رخ می دهد و این وسیله حمل ونقل نماد جامعه ای آشفته و زخم خورده می شود. داستان 9 روایتگر اصلی دارد و هر کدام به نوعی با دیگری درگیر و یا هم صحبت می شود که درنهایت شخصیت ها در یک نقطه تلاقی به هم وصل می شوند؛ جایی به نام بیمارستان. در بخشی از این رمان می خوانیم: «چند ثانیه بعد در باز می شود و زنی روبه رویم می ایستد. چیزی درونم ول می شود. مغزم گیر می کند لای بته ای درشت و خاردار و تقلاهای بی خودی اش شروع می شود. غزل بود ولی انگار نبود یعنی خودش نبود. شبیه آدم اسیری بود که از تبعیدگاه فرار کرده و در مسیر فرار زخمی شده باشد. پوست صورتش زرد و سرخ بود. جوری این دو رنگ با هم قاطی شده بود که نمی شد گفت به زرد تمایل بیشتری دارد یا سرخ…».