ابوبکر محمد بن علی مشهور به محیی الدین عربی صوفی و عارف مشهور عرب اندلسی است که در قرن 6 و 7 هـ ق می زیسته است. وی پس از سفرهای مکرر به مکه رفت و از دیدن کعبه که برای او نقطه ی تماس بین غیبت و شهود بود به هیجان آمد، دو سال در آن جا ماند و چند اثر معروف خویش را در آن جا نوشت. تالیفات ابن عربی در تصوف معروف است. او تصوف را به نوعی به فلسفه تبدیل کرده است. ابن عربی گذشته از مقام حکمت و عرفان در شعر و ادب نیز مقامی داشته است و دیوان اشعارش ترجمان الاشواق نام دارد. کتاب حاضر ترجمه ای است از “مجموع الرسائل الالهیه” اثر ابن عربی که شامل چهار رساله ی عرفانی به نام های احدیت، قربت، حجب و شق الجیب است. ابن عربی در رساله ی اول می گوید: احد، ذات حق است، به طوری که واحد از مظاهر و مجالی حق حکایت می کند و حاکی از تغییر و دگرگونی اشیاء است، در رساله ی دوم از مقام قربت سخن می راند و نهایتا بالاترین مقام تقرب به حق را هدایت به امر ولایت می داند. در رساله ی سوم مساله ی حجب و پرده ها را پیش می کشد و مطالبی را بیان می کند که تاکنون در کم تر کتابی از آن سخن رفته است. وی در جایی عشق را حجاب می داند و در جایی دیگر هستی را یعنی کون و هستی، حجاب مشاهدی است که محبوبی دارد و آرزوی محبوبش آن است که هستی نمی یافت و در عدم بود. در آخرین رساله ی کتاب از راز نهانی خلقت سخن می گوید و پرده ی غیب را کنار می نهد و در فضای لایتناهی هستی و اسرار جهان و آفرینش در لباس اشاره و کنایت رقم می زند. گاهی از زبان کلاغ سخن می گوید و گاهی از لسان پرنغز حکیم؛ زمانی نیز با عبارات تمثیلی و کنایی، به معنای خفیه و اسرار عالم هستی اشاره و حقایق را بیان می کند.