«نگار» در یک بعد از ظهر پاییزی جنازه همسرش «شهرام پرستش» را در اتاق کارش پیدا کرد، با بدنی غرق در خون و زخمی افقی روی گردنش. هیچ نشانه شک برانگیزی که تا پیش از باز کردن در اتاق توجه نگار را جلب کرده باشد در کار نبود، نه مجسمه سرباز هخامنشی نیزه به دست که مثل همیشه کنار در ورودی خبردار ایستاده بود از جایش تکان خورده بود، نه هیچ کدام از پنجره ها باز مانده بود و نه خاک گلدان شکسته روی زمین ریخته بود. برای یک لحظه درست همان لحظه ای که ناخواسته با چشمان نیمه باز شهرام چشم تو چشم شده بود، فکر کرد این اتفاق سزای سرپیچی از عادت همیشگی اش است شاید… .