آنچه که پس از انقلاب اسلامی در عرصه سازندگی و توسعه در کشور رخ داد به تبع شرایط بسیار متفاوت با قبل از انقلاب داشت که دارای ویژگی ها و خصلت های متفاوتی بود، ولی به طور خاص دو ویژگی اساسی شرایط این دو دوره را از هم جدا می کرد. از این دو ویژگی اصلی یکی مثبت و دیگری منفی بود. جنبه مثبت، شرایط توسعه و سازندگی پس از انقلاب نسبت به قبل از آن مشارکت عمومی، روحیه مثبت سراسری و تلاش خیل عظیمی از نیروهای صدیق، از خودگذشته و فداکاری بود که مصالح عمومی کشور و مردم را بر منافع شخصی خود ترجیح می دادند و از جان و مال و آبرو برای پیشرفت و توسعه ایران مایه می گذاشتند، اما جنبه منفی در عدم وجود، در عدم وحدت نظر و انسجام در تشخیص و توافق بر سر اهداف توسعه و تعیین اولویت های آن بود. در این کتاب هدف آن است که داستان توسعه در ایران از پنجره شرکت های مهندسی و تمرکز بر امر ساخت وساز و به طور عمده در بخش های زیربنایی از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در بهمن ماه سال 1357 تا دولت یازدهم در خردادماه سال 1392، مورد بررسی قرار گیرد.