در نوشتار حاضر، نگارنده معتقد است که هنوز نمی توان روان کاوی وجودی به معنای واقعی آن نوشت. این کتاب به طور کلی، نقادی روان شناسی جدید به خصوص اصل “موجبیت فروید” را مطرح می کند و تحلیل “سارتر” از این خطاها و نظرات او را برای اصلاح آن ها به دست می دهد. او هم چنین می نمایاند که روان کاوی وجودی در چه جهت باید گسترش یابد. “سارتر” این همه را بر پایه ی فهم وجودی خود از بشر و عقیده ی تزلزل ناپذیرش بنیاد می گذارد مبنی بر این که اگر در بشر، چیزی را نگریم که مطالعه ی ما از اشکال فرع بشری زندگی، رخصت دیدنش را به ما می دهد یا اگر او را تاحد تعینات طبیعی مکانیکی تنزل بدهیم یا او را به غرایز خاص یا دسته هایی از انگیزه ها و بازتاب ها تقسیم کنیم یا به طریق دیگر، منفک از بشر بکوشیم که آزادی قطعی بر مسئولیت فردی اش را مطالعه کنیم، هرگز وجود بشر را به آسانی نمی توانیم شناخت. بر این اساس، وی نخست خاطرنشان می سازد که اشکال عادی “تعبیر” که در قسمت اعظم روان شناسی و روان کاوی، نافذ هستند، به طور ساده هرگز چیزی را روشن نمی کنند. نیز معتقد است به این که واقعیت بشر به وسیله ی غایاتی که دنبال می کند خود را مشخص می نماید نه با علل قبلی که به طور فرضی، ادعا شده است. هم چنین تبیین “اعلی” به وسیله ی “ادئی” به زبان تطوری مقدور نیست. مساله ی قطعی در فهمیدن بشر این نیست که او در چه صفت هایی با حیوانات، اشتراک دارد، بلکه در آن چیزی است که او را به طور منفرد، به منزله ی وجود بشری، متشکل می کند. اعتقاد دیگر “سارتر”، آن است که بشر را با توسل به بحث درباره ی محیط نیز نمی توان بیان کرد. گفتنی است، “سارتر” در تمام این اظهارات، مانند دیگر روان شناسان طرفدار پدیدارشناسی، بیش از انواع تعبیری آن، خود را در صف طرفداران روان شناسی استدراکی قرار می دهد.