مارکس از فلسفه طبیعت گرایانه ی «اتمی اپیکور»، فیلسوف اخلاق رُم باستان بسیار برگرفته است. آزادی، هماهنگی و آرامش با طبیعت، غنا، خودبسندگی و لذت و خوشی در بودنِ طبیعی با گوهر هستی، که همیشه در حرکت انحرافی و دفعی از حرکات جبری و تکراری اتم دموکریتی، هستی شناسی اپیکور را از هستی شناسی دموکریت ضرورت گرا و جبرگرا جدا کرده و آزادی طبیعی موجود در ذرات هستنده های کیهانی را کشف می کند. در این کتاب، مفهوم اصطلاح «دستگاه نظری در تفسیرگرایی آلمانی مارکس»، بررسی می شود.