این کتاب به غیر از روش توصیفی می کوشد به فهم و موضع روحانیت از بافت دولت قدیم و جدید را به فهم خود درآورد. توجه به مسئله فهم و تصویر ناخواسته را باز می کند و می تواند ما را در تحصیل فهم روحانیت از این دولت یاری کند. البته بهره مندی ما از روش های تفسیری بیش از آن که استفاده ای کامل باشد، بیشتر تکنیکی است تا بتواند بخشی از ماهیت چنین تفسیرهایی را توضیح دهد و در مرحله بعد و در تداوم چنین توجهی به پیش داوری ها، روش این پژوهش توصیفی تبیینی است؛ زیرا در پی ارائه گزارش و روایتی مبسوط و ساختار یافته از نگرش روحانیت کنونی ایران درباره دولت به ویژه دولت مدرن است.