هر شرح و توضیحی درباره ی اندیشمند فعال و بالنده ای هم چون یورگن هابرماس را فقط می توان موقتی دانست. از زمان انتشار مقدمه بر نظریه ی انتقادی دیوید هلد و نظریه ی انتقادی یورگن هابرماس، توماس مک کارتی، شکل کلی آثار هابرماس با انتشار نظریه ی کنش ارتباطی، گفتمان فلسفی مدرنیته و در میان واقعیت ها و هنجارها، سراپا دگرگون شده و فقط از اوایل دهه ی 1980 به بعد است که او به صورت نظام مند به مساله ی پیچیده ی تفکر خویش با نسل پیشین نظریه پردازان انتقادی، خصوصا ماکس هورکهایمر و تئودور آدورنو پرداخته است. نظریه ی کنش ارتباطی و در میان واقعیت ها و هنجارها یادآور برخی از مضامین یکی از آثار اولیه ی او نیز هست؛ یعنی دگرگونی ساختاری حوزه ی عمومی. سرانجام، مساله ی رابطه ی او با تاریخ آلمان و شکل گیری جمهوری فدرال آلمان پس از انتشار وضعیت معنوی عصر ما و مداخله های انتقادی او در “مناقشه ی مورخان” درباره ی تفسیر رایش سوم و بحث های او درباره ی انقلاب های 1989 و اتحاد دوباره ی آلمان ابعاد تازه ای پیدا کرده است. هابرماس مدرنیته را پروژه ای ناتمام خوانده است: و همین سخن درباره ی کار و آثار او نیز صدق می کند. نویسنده در این کتاب سعی دارد پیوستگی ها و استمرارهای موجود در آثار بالنده ی هابرماس را عیان سازد و به چرخش در جهت گیری ها و تاکیدهای او و دلایل آن نیز توجه داشته باشد. وی درصدد معرفی اندیشه ی هابرماس و نشان دادن اهمیت و ارزش آن است. با این وجود او انتقادهای مهم تری را مطرح می سازد که موجب جرح و تعدیل هایی در موضع شخص هابرماس شده اند.