در این کتاب، داستان زندگی نخستین منادی عشق عرفانی، «رابعه عدویه» را می خوانید. رابعه عدویه، شاعر سده دوم هجری است. او دختر «اسماعیل عدوی قیسی» بود. نام او را از این جهت رابعه گذاشتند که فرزند چهارم خانواده بود. رابعه یکی از کسانی است که فریدالدین عطار در کتاب «تذکره الاولیا» از او یاد کرده است. رابعه صوفی ای بود ربوده ی جذبات الهیه و در طریقت جذبه اش بر سلوک غلبه داشت. او طبع شاعری هم داشته و اشعاری در عشق به خدا سروده است. وی را با صوفیانی چون «حسن بصری»، «ابراهیم ادهم»، «سفیان ثوری»، و «مالک دینار» همدوره دانسته اند.