فصل نخست کتاب با عنوان “مقدمه ی تاریخی و انتقادی” بحثی است درباره ی انتقاد “ابرهارت از کانت که مدعی است لایبنیتس تقسیم احکام به تحلیلی و تالیفی را پیش از کانت مطرح کرده است که پس از آن پاسخ کانت مطرح شده و در فصل دوم متن “رساله ی کشف” چاپ گردیده است. “این رساله در پاسخ به یورش تمام عیار یوهان آگوست ابر هارت… نوشته شده است. دعوی اصلی ابرهارت به بیان بسیار ساده این بود که هر مطلب صادقی که در نقد عقل محض هست، لایبنیتس قبلا آن را گفته و هر آن چه در نقد با فلسفه ی لایبنیتس متفاوت است، مثلا محدودیت معرفت به پدیدارها، گرفتار خطاست. بنابراین به اعتقاد او عقل گرایی لایبنیتس قبلا بر شکاکیت هیوم چیره شده است و دعاوی ما بعدالطبیعه ی عقل گرایانه در مقابل انتقاد کانت توجیه پذیرند. کانت به سهم خود چنان از این یورش به خشم آمده بود که از عهد دیرین خود، در وارد نشدن به مجادله ی مستقیم با منتقدانش دست کشید. و حاصل آن، اثری بود شدیدا جدلی و اغلب با لحن و آهنگی بسیار کند و در بسیاری جهات “قطعه ای استثنایی”. با این حال این اثر دربردارنده ی تقریر جدید مهمی از تقسیم احکام به تحلیلی و تالیفی و تلاش کانت برای تعریف دقیق فلسفه اش در برابر عقل گرایی لایبنیتس نیز هست”.