این کتاب، رمانی است از “اریش ماریا رمارک” (1898-1970)، نویسنده ی آلمانی. این نخستین موفقیت جهانی نویسنده، گواهی یک سرباز ساده ی آلمانی درباره ی جنگ جهانی اول است: گزارشی است که با عریانی رقت انگیزی، بدون پیرایه های سخنوری یا تفکرات فلسفی و ظاهرا تهی از روح انتقادی بیان می شود. ولی در واقع دغدغه ی مخالفت با نظامی گری بر این گزارش محترمانه ی سرشار از حساسیت و بسیار گویا حاکم است: جنگ از هرگونه خمیرمایه ی عظمت و نجابت عاری است. جنگ اندوه زا، ملال آور، زاده ی زبونی و دهشت است و چیزی جز قتل عام نیست. در بعضی از جزئیات می توان رمارک را، به سبب آن که خود را به دست رمانتیسم بیمارگونه ای می سپارد تا از آن سمبولیستی مبهم حاصل کند، مورد انتقاد قرارداد، مثل صحنه ی بمباران قبرستان. از لحاظ ادبی بهترین قسمت ها، صفحات مربوط به شدت ناگهان افزایش یافته ی حساسیت حواس جنگجو زیر بمباران، غریزه ی صیانت نفس، تماس تنگاتنگ انسان با زمین، توسل غریزی انسان به حیله و زرنگی به محض در خطر افتادن زندگی اوست. این صفحات اصیل ترین بخش و واقعی ترین مساهمت در کوشش جمعی بین المللی برای مشخص ساختن سیمای انسان در جنگ است.