نگارنده پس از ذکر شرح حال ابن عربی ـ موسس عرفان نظری ـ به اجمال، بحثی را درباره ی انسان شناسی، جایگاه وجودی انسان، انسان کامل و رابطه ی خدا، انسان و جهان از دیدگاه ابن عربی، بازگو می کند. سپس درباره ی “حکمت” و “هنر” از دیدگاه وی سخن می راند. به تصریح نگارنده: “از نظر ابن عربی، حکمت به معنای تصوف است و صوفی کسی است که همه ی عالم در دست او امانت است و او به عنوان خلیفه ی خدا و با تخلق به اسمای حسنای خدا ـ که مبدا ظهور موجودات عالم اند ـ در سراسر عالم، تصرف امانی و حکیمانه می کند. اسمای حسنای خداوند، غیر قابل شمارش و نامتناهی است. پس آن که متخلق به اسمای نامتناهی باشد، از خیری کثیر و ناپیدا کران، بهره مند است”. در جایی دیگر نیز نگارنده ی درباره ی هنر از دیدگاه ابن عربی می گوید: “می توان از گفته های ابن عربی چنین استنباط کرد که عظیم ترین هنر انسان آن است که بتواند در راه عروجی صوفیانه گام نهد و در این سلوک عارفانه ای که به سوی حق دارد از تمام موانع و وسائط عبور کند. عده ای این نقطه از عرفان شیخ اکبر را چنان بزرگ و عمده کرده اند که قائلند نزد ابن عربی “صوفی” همان “هنرمند” و “کشف صوفیانه” همان هنر است”.