“[نویسنده] در این پژوهش، برای تحلیل فرایند دیالکتیکی رویارویی فکری و فرهنگی ایران با مدرنیت، گفتمان های اجتماعی ـ
سیاسی گوناگونی را که از نیمه دوم قرن نوزدهم در آن جا پدیدار شده اند و همبستگی آنها را با گفتمان و شرایط مدرنیت در
کانون توجه قرار می دهد. از این رو وظیفه اصلی این پژوهش دوگانه است: نخست، بررسی مفهوم و پدیده مدرنیت در متن غربی
و جهانی آن؛ و دوم، بررسی رویارویی فکری و فرهنگی ایران با مدرنیت از نیمه قرن نوزدهم تاکنون”. در بخشی از کتاب آمده
است: “انقلاب اسلامی 1357 در مورد مسئله مدرنیت در خاورمیانه و ایران، نقطه عطفی به وجود آورد. جامعه ای که تمام ظواهرش به سرعت در حال مدرن شده بود، تقریبا یک شبه به دولتی دین سالار تبدیل شد. غالبا چنین گمان می رود که طغیان ایران علیه مدرنیت پس از 1357 نمایانگر واکنش به فرایند مدرن سازی ای است که از کودتای 28 مرداد 1332 آغاز شد.
بر این اساس، می توان بسیاری از تحلیل ها را در مورد ایران از سال 1357 به بعد گلایه هایی دانست بر ناکامی ایران در همراهی
با نیروهای مدرنیت و نهادهای دموکراسی”.