سرم را بالا آوردم چشمم که به آسمان افتاد قلبم از جا کنده شد. ماه کامل شده بود. ولی به چشم من زیبایی نداشت. قرص صورت حسین جلوی چشم هایم درست از اولین بار که دیدمش تا همین سری آخر، از یک هلال باری تبدیل به ماه کاملی شد که هیچ کس این همه زیبایی و رفاقت را تا به حال به چشم من یک جا نداشت. حسین، ماه بی تکرار من بود که حالا درست وقتی با تمام وجود به او وابسته شده بودم و دوست داشتم به قرص کامل شدن رفاقتمان نگاه کنم. از خدا دلبری کرد. خدا هم عاشقش شده بود و وقتی پای عاشقی خدا وسط باشد، من حرف و گله ای نمی توانستم داشته باشم. حالا من باید بغضم را فرو می بردم، با معرفت و محبت می نشستم و روی ماه حسین را درست در بغل خدا نگاه می کردم.