مرتضی کیوان یک شاعر و منتقد ادبی بود که در اوج جوانی در دهه سی شمسی توسط پهلوی دوم اعدام نظامی شد؛ اما از سوی دیگر نمی توان به سادگی با همین یک تعریف از معرفی او عبور کرد، چه اینکه مرتضی کیوان در شعر فقط شاعر نبود، در مطبوعات فقط روزنامه نویس نبود، در ادبیات فقط منتقد ادبی نبود. کیوان این همه بود و بیش از این همه. کیوان، پس از مرگ پدر مسئولیت خانواده را عهده دار شد و در 23 سالگی به استخدام وزارت راه درآمد. مرتضی کیوان شاعر بود، اما بیش از آن که شاعر باشد، در شعر معاصر تأثیر گذاشته است. او اگر چه در مجلات متعددی می نوشت، اما بیش ترین و مهم ترین نقدهای کیوان را باید در مجله جهان نو سراغ گرفت. همچنین مدت ها مدیر داخلی مجله بانو بود. هرگز و حتی یک روز از نوشتن دست بر نداشت. حتی، در اوج فعالیت در حزب توده. مرتضی کیوان از فعال ترین اعضای حزب توده بود. او بیمار عدالت بود و همواره فریاد آزادیخواهی و عدالت طلبی سر می داد.