عدالت، واکنشِ انسانی است به مازادی در واقعیت، خواه آن گاه که این واقعیت هنوز نظمی نیافته بود و خواه اکنون که نظمی یافته است و نظم اش مالکان و مجریانی دارد. این واکنش، چنانکه «ریکور» در این کتاب نشان می دهد، نخستین بار در یک فریاد انزجار نمایان می شود، فریادی که می گوید: «این عادلانه نیست». با شروع از این «فریاد انزجار»، ریکور بحث خود را چنین پیش بینی می کند: «آیا در چنین انزجاری توقعی صریح را تشخیص نمی دهیم، توقع از کلامی که “قانون” نام دارد و فاصله ای عادلانه را در دل واقعیت خلق خواهد کرد» تا به مازاد درون آن ـ بی عدالتی ـ پاسخ گوید؟ علاوه بر «فاصله عادلانه»، ریکور از لزوم «میانجیگری یک طرف ثالث» ـ برای داوری ـ و همچنین لزوم «بی طرفی» این طرف ثالث نسبت به واقعیت، برای تحقق «عدالت»ی که «انزجار ما از همان آغازِ وجود اجتماعی مان ما را در امتداد مسیر تحقق آن به پیش رانده است» بحث می کند.