این داستان، روایتی سیال و ذهنی ا ست که این انتخاب فرم توسط نویسنده نه تنها موجب گیجی و منگی مخاطب نمی شود، بلکه شگفتی و گشودگی نیز حاصل می کند. داستانی که همچون نقاشی ای آبستره، تصویرهایش بدیع، خواب آلود، پُر از نقش و رنگ و البته قابل درک و فهم هستند و می توان در هر لحظه اش در زمان، مکان و شخصیت های متفاوت حرکت کرد درحالی که همراه با راوی و لحظه ی اکنونش بود. در بخشی از این داستان می خوانید: «اسم من باب است و همه زندگیم همین است؛ یک اتاق زیر شیروانی با یک پرده زردرنگ در راهروی باریک و یک تخت فنری که جِرجِر صدا می کند. دفترهایم در کوله پشتی، دو فنجان قهوه در روز. دیوارهای اتاق من نازک اند. در اتاق کناری…».