نویسنده در این اثر به بررسی آثار “دریدا” و شالوده شکنان پیرو او، هم چنین به تشریح و تفسیر راهبرد های خوانش و نوشتار شالوده شکن و پی آمدهای آن برای اندیشه ی امروزی می پردازد. در تعریف “شالوده شکنی” آمده است: شالوده شکنی همراه یادآور پیوند ریشه شناختی بین “بحران” (crisis) و “نقادی” (criticism) است. شالوده شکنی روشن می کند که هرگونه چرخش اساسی در اندیشه ی تاًویلی همیشه به ناچار با محدودیتی ناشی از “بی معنا جلوه کردن” مواجه خواهد شد. شالوده شکنی تمایز بنیادی بین “ادبیات” و “نقادی”، را که این اصول با خود همراه داشتند، به چالش می گیرد. وانگهی، شالوده شکنی این ایده را به چالش می کشد که نقادی دقیقا مادام که متون نقادانه در سودای دست یابی به شاًن “ادبی” نباشند، نوع خاصی از شناخت را مهیا خواهد کرد.” مباحث این کتاب در قالب این موضوعات فراهم آمده است: “ریشه ها: ساختارگرایی و نقادی نو”، “ژاک دریدا: زبان علیه خود”، “از آوا تا متن: نقد دریدا بر فلسفه”، “نیچه: سیاست شالوده شکنی”، “ارتباط آمریکایی”، “نتیجه گیری: سازهای مخالف (وینگنشتاین: زبان و شکاکیت). در بخش پایانی کتاب نیز بخشی درباره ی شالوده شکنی، پسامدرنیسم و سیاست نظریه به میان آمده است.