ابن عربی در این نوشتار به سه گزاره می پردازد: عشق، زن و زیبایی. او مانند دیگر صوفیان، دیدگاه عشق خدا و انسان را پی می گیرد، لیک به گونه ای دیگر به عشق انسان و خدا نگاه می کند. از دید او، عشق در همه پدیده های جهان روان است و آن ها را به یکدیگر پیوند می دهد. عشق نمایانگر سرشت و گوهر خداست و از آنجا که بالاترین دستمایه و زمینه برای عشق انسان، خدا است، هدف و مقصد نیز عشق است: عشق، عاشق… ابن عربی می گوید: انسان به خدا عشق می ورزد؛ زیرا خدا زیباست و خدا نیز به هستی خویش عشق دارد، چون هستی خدا نیز زیباست. سرچشمه هستی، جمال الهی است که تجلی کرده است و به گفته ابن عربی خداوند زیباییِ سیما و چهره آفریدگان، زیباییِ بی سیمای خویش را می بیند و به راستی این خداست که بازتاب می شود. زیبایی تنها زبانی در کالبد گونه های تابش گوهرهای حسی شناخته می شود که عشق ربانی در چهارچوب عشق انسانی آزموده شود.