در داستان این کتاب نویسنده با روایتی مدرن، سراغ موضوعی کلاسیک می رود تا این بار، وحشت و خون را از میان درد و رنج زنانه بیرون بکشد. «ریچل» که زنی دائم الخمر است برای خودش ارزشی قائل نیست؛ ازنظر او زنان فقط از دو وجه قابل توجه اند: وضعیت ظاهری و نقش مادری شان. پس با این حساب، او که ظاهری معمولی دارد و نازاست، نمی تواند موردتوجه مردی واقع شود. موهبتی که احتمالاً ازنظر او، زن های دیگر قصه ـ «آنا» و «مگان» ـ از آن بهره مندند. «ریچل» بیش از آن که در واقعیت زندگی کند، در خیال و بین آدم های خیالی ای که فقط خودش آن ها را می بیند سیر می کند؛ آن قدر که درگیر حوادث بین شان می شود. حوادثی که هیچ وقت رخ نداده اند.