آرام از جمله کسانی بود که در سال های بعد از انقلاب، قدر و منزلتی ویژه یافت. در مجامع و معاون علمی و فرهنگی از او تقدیر کردند و بارها در مصاحبه ها از او خواستند شرح حال و خاطرات خود را بازگو کند. در این کتاب، کوشیده ایم در عین تأکید بر شخصیت محترم و مؤثر احمد آرام، ستایشگر محض و مطلق او نباشیم. در عین حال که سعی کرده ایم نقش و تأثیر او را در واژه گزینی و سهمش را در سنت نو پای تاریخ نگاری علم در ایران بیان کنیم، از نقد منصفانه دیدگاه های او به ویژه در واژه گزینی و دستور خط خودداری نکرده ایم. در واژه گزینی تا آنجا که توانسته ایم به دیدگاه و سبک و سلیقه و دستاوردهای او اشاره کرده ایم و در بحث از تاریخ نگاری علم، مراقب بوده ایم که همه ترجمه های او را در تاریخ علم معرفی کنیم.