آدم هایی که برای زیستن در دنیا از شیوة آزادی دین داری استفاده نمی کنند و تصمیم می گیرند که فقط دین دار باشند، به زودی متوجه می شوند که در گذرگاه هایی از مسیر زندگی، با آن چه که منتظر آن بوده اند، جور درنمی آید. به عنوان نمونه زمانی که آدمی دعا می کند و مستجاب نمی شود، کم می آورد و نمی تواند بفهمد که پشت این پرده چه چیز است. گاهی شک می کند و گاهی ترجیح می دهد که همه چیز را به گردن گناه خودش بیندازد. ممکن است هریک از دو توجیه درست باشد، اما مهم ترین نکته آن است که خداوند با این شیوه ما را متوجة دو مسالة مهم؛ یعنی «آزمون» و «میزان اراده»مان می کند. شیوه ای که آشکارا لب به سخن می گشاید و می گوید انسان شدن رنجی است که آدمی باید آن را بپذیرد تا به سعادت ابدی برسد. نگارنده در کتاب حاضر، با بیان تجربه های معنوی خود در قالب نوشته های ادبی و روان، سعی دارد تا ضمن بررسی رابطة دین داری با دنیای امروز، به بیان این نکته بپردازد که در مسیر انسانیت، تحمل رنج ها و مشقت ها است که انسان را به سوی انسانیت سوق می دهد.