این کتاب در نه فصل تدوین شده است .نویسنده در فصل اول و ملحقات آن، مفهوم “گفتمان “و کاربرد روزانه آن را در سخنرانی ها، مقالات و کتاب ها ریشه یابی کرده است .او پس از ریشه یابی این مفهوم به نقد نظرات “امیل بنونیست “و تمایزی اشاره نموده که وی میان قلمروهای “تاریخ “و “گفتمان ” قائل شده است .مطالب فصل دوم به نقد نظرات “زلیگ هریس “و تجزیه و تحلیل او از پیکره زبانی اختصاص دارد .فصل سوم شامل بررسی فشرده ای است از دیدگاه های “میشل فوکو “درباره گفتمان .نویسنده معتقد است که “فوکو از جمله متفکران فرا ساختارگرا و فرامدرنی است که تاثیر به سزایی در شکل گیری این مکاتب جدید گذاشته و عقاید وی، بیش از دیگران، در حال وارد شدن به قلمروهای متفاوت اندیشه های ایرانی است .”نگارنده در فصل چهارم رابطه زور و گفتمان را در شکل دادن به مرزهای اجتماعی بررسی می کند . فصل پنجم مطالعه ای است تطبیقی درباره ویژگی های اندیشه مدرنیته و فرا مدرنیته، و این که چرا هم پیروان و هم مخالفان اندیشه فرا مدرنیته برای اثبات نظرات خود به “کانت “استناد می کنند .در فصل ششم فرآیند تاریخی ـ گفتمانی ای بررسی می شود که به زعم نویسنده، این فرآیند، مغرب زمین مدرن از روشنگری تا روشنفکری طی کرده است .وی پس از مطالعه فشرده این فرآیند بر آن است تفاوت های آن را در ایران بازگو نماید .فصل هفتم مقایسه ای است میان عقاید “جان لاک “و “توماس هابز “درباره راهی که انسان از وضعیت طبیعی تا ورود به جامعه مدنی طی کرده است .در فصل هشتم دو کتاب “شهریار “اثر ماکیاولی و “شهریار مدرن “نوشته آنتونیو گرامشی با یک دیگر مقایسه می شود . فصل نهم کتاب نیز ترجمه مقاله ای است از “بروس لینکن “تحت عنوان “یادداشت هایی در راستای یک تئوری مذهب و انقلاب .”