در یکی از روزهای سرد زمستان «پروانه» که سرما خورده بود، با مادرش به دکتر رفت. خانم دکتر به او گفت که باید شلغم بخورد اما پروانه شلغم دوست نداشت. روز بعد مادر شلغم پخت و چون می دانست پروانه علاقه ای به شلغم ندارد گفت که داخل آن یک مغز خیلی خوشمزه است: پروانه خوشحال شد و همۀ شلغم ها را خورد، اما بعد از کمی فکر کردن دریافت که مغز شلغم مال خودش نیست! آن وقت پنهانی یکی از شلغم ها را باز کرد و دید که مغز آن یک پسته است! با این حال پروانه همۀ شلغم های بدون مغز و با مغز را خورد تا هم شلغم ها ناراحت نشوند و هم مادر خوشحال شود. کتاب حاضر شمارۀ دیگری از مجموعۀ «قصه های پروانه کوچولو» است.