بحث اصلی این کتاب، تحلیل انتقادی گفتمان های مسلط در مطالعات هنر اسلامی است. ازجمله محدودیت ها و موانع پژوهشی در عرصه مطالعات هنر اسلامی، شیوه توصیف محور مستشرقین و نگرش انتزاعی سنت گرایان است که تفکر و مواضع پژوهشگران را به سمت سستی، خنثی شدگی و نگرش های کلی سوق می دهند و قدرت نقد و نگرش های اجتماعی و فرهنگی در این قلمرو مطالعاتی را از آن ها سلب می کنند و با اسطوره ای جلوه دادن نظریه ها و نوشتارهای متعدد حکمی و عرفانی و نیز گرایش های بنیاد گرایانه افراطی در هنر، فضایی را ایجاد کرده اند که گویی گفتمان هنر اسلامی ازجمله قلمروهای نقدناپذیر است. نویسنده با نگاهی انتقادی به تعاریف و رویکردهایی که چیستی هنر اسلامی را تبیین کرده اند، کوشش کرده است تا با آشکار ساختن سفسطه های تفسیری برخی از گفتمان ها، تصویر روشن تری از فرایند مطالعات نظری در عرصه هنر اسلامی ارائه دهد.