در جلد هشتم از مجموعة «فلسفة هنر و زیبایی شناسی»، به بررسی برخی از دیدگاه های عمدة زیباشناسی مارکسیستی پرداخته می شود. نظریة زیباشناسی مارکسیسم، نظریه ای است که با انگیزة سیاسی ساخته و پرداخته شده، و از این رو اهمیت بسیاری برای نقش آموزش هنر قائل است. نظریه پردازان مارکسیست معتقدند که هنر تاثیری پردامنه و سازنده بر حوزه های مختلف حیات مادی و فرهنگی دارد و نقش فعال در فرآیند متحول ساختن دنیای واقع ایفا می کند. این بدان معنا است که نه فقط تاریخ هنر، بلکه نقش هنرمند را هم در حیات نسل های آتی، باید با ملاحظة جنگ طبقاتی مورد ارزیابی مجدد قرار داد. در واقع، هنرمند مارکسیستی از مردم می خواهد تا سنتی اندیشیدن را که از لحاظ سیاسی فاقد اعتبار است، کنار بگذارند: اما آن چه اهمیت دارد این است که این نظریه در قرن بیستم، بر سر مسالة «نوپردازی»، به ویژه با مدرنیسم در تعارض است.