این کتاب به بررسی نقش مفهوم مکانیسم در اندیشه هگل درباره نهادهای سیاسی و اجتماعی می پردازد. در این راستا اندیشه متقدمان و معاصران هگل که به نقد نهادهای سیاسی مدرن به عنوان نهادهایی شبه ماشینی پرداخته اند نیز مدنظر قرار می گیرد و از جمله روی اندیشه های «هردر»، «فریدریش شلگل» و «نوالیس» تمرکز می شود. سپس نوشته های اولیه هگل بررسی می شود که مؤیّد گسست وی از شیوه رمانتیک اندیشیدن درباره جماعت اخلاقی است. نویسنده، استدلال می کند که هگل در این دوره روش جدیدی برای اندیشیدن درباره گنجاندن خصوصیت های مکانیستی و ارگانیک درون یک کل ابداع می کند. بدین ترتیب هگل می تواند نظریه بدیعی درباره جامعه مدنی به مثابه جزئی از زندگی اخلاقی ارائه دهد. در نیمه دوم کتاب، نحوه بسط این اندیشه در آثار متأخر هگل، ارزیابی می شود.