در طی قرن های متمادی، دیدگاه های مختلف دربارۀ رژیم های غذایی بر اساس مشاهدۀ واکنش های عمومی افراد بعد از صرف مواد غذایی جمع آوری شده بود و از اواخر قرن نوزدهم بود که نظریه های علمی تغذیه کم کم به شکلی انسجام یافته ظهور کردند. در سال 1885، «رانبو» امکان اندازه گیری ارزش غذایی مواد غذایی را فراهم کرد. او توانست با شیوه ای علمی میزان «کالری» مواد غذایی مختلف را تعیین کند. در واکنش به این رویکرد، گروه دیگری به سمت مواد غذایی کاملا طبیعی و حتی خام گرایش یافتند. گرایش به سوی تغذیۀ طبیعی تر با کشف املاح معدنی مقارن شد؛ املاحی که در میوه ها و سبزی های طبیعی و زنده به وفور یافت می شوند. بعد از آن دانشمندان به نقش حیاتی ویتامین ها پی بردند و نظریۀ کالری، کم کم اعتبار سابق خود را از دست داد. به تدریج ویژگی های مواد غذایی مهمی چون: «گلوسیدها»، «لی پیدها»، و «پروتیدها» آشکار گشت؛ تا این که «پاولوف» در سال 1920 پس از آزمایش هایی به این نتیجه رسید که مواد غذایی با قرار گرفتن در شیرۀ معده هضم و تجزیه می گردند، پس از آن دانشمندان دریافتند که ترکیب مواد غذایی مختلف در یک وعدۀ غذایی باید به گونه ای باشد که از نظر هضم در معده با یک دیگر سازگاری داشته باشند. همین اصل مبنای تعریف تغذیۀ متجانس یا همگون یا به عبارتی استفاده از مواد غذایی (سازگار) در هر وعدۀ غذایی گردید. نگارنده در این نوشتار با عرضۀ قواعد تغذیه متجانس به زبانی ساده سعی دارد به بررسی نظریۀ تغذیۀ همگون و اصول مرتبط با آن بپردازد.