«هیرشمن» در این کتاب، دو شیوه برخورد با نارضایی از خدمات را -که از سوی سازمان هایی نظیر بنگاه، خانواده، حزب سیاسی و دولت عرضه می شود- بررسی می کند که عبارت اند از: «خروج» و «اعتراض». خروج، عبارت است از: «قطع رابطه فرد با سازمان متبوع و درعوض روی آوردن به سازمانی دیگر»، حال آنکه اعتراض، عبارت است از: «مبادرت به اصلاح واحد متبوع به مدد انتقال صدای نارضایی به دست اندرکاران در اثر شقاق میان علم اقتصاد و علم سیاست» می باشد. گزینه خروج، صرفا به حیطه اولی و گزینه اعتراض نیز فقط به حیطه دومی تعلق دارد. از این رو، اعتراض را اقتصاددانان به دیده طغیان می نگرند و خروج را علمای سیاست به چشم خیانت، اما هیرشمن، نشان می دهد که هم خروج و هم اعتراض هر یک مکانیسم هایی هستند که درعرض یکدیگر کار می کنند، و از این رهگذر سودمندی مفاهیم اقتصادی را به علمای سیاست نشان می دهد و فایده مفاهیم سیاسی را به اقتصاددانان. اثر کلاسیک هیرشمن طی سه دهه اخیر چارچوبی تئوریک برای تحلیل موضوعات بس متنوعی چون رقابت، دموکراسی، ملی گرایی، احزاب سیاسی، دولت های ملی، جنبش های اجتماعی، بسیج طبقاتی و خروج از حاکمیت به دست داده است.