در این کتاب برخی از اندیشه های اصلی آثار «کریستوا» بررسی می شود تا نشان داده شود که تلقی او از زبان و تجربه زیبایی شناختی قابلیت خاصی برای توضیح کردارهای بصری نظیر نقاشی، عکاسی و فیلم دارد. از این رو، ابتدا تفکر کریستوا در باب مادیت زبان وتحلیل او از کردار ادبی بررسی می شود تا دو جنبه دو سویه زبان «امر نشانه ای» و «امر نمادین» تشریح گردد. سپس، رابطه میان کردار، تجربه و تفسیر بیان می گردد و نقد کریستوا بر ساختارگرایی و نشانه شناسی زبان سنتی ارائه می شود. در ادامه به ایده «تئاتر» به عنوان مضمون اصلی آثار کریستوا پرداخته می شود و در پایان مضمون انقلاب و سرپیچی تحلیل می گردد تا آشکار شود که اندیشه های کریستوا به هنرمندان چارچوبی می دهد تا پژوهش درباره هنرهای خلاقانه را به مثابه شکلی از تولید معرفت صورت بندی کنند.