نگارنده پس از ذکر مباحثی چون “حکمت هنر اسلامی”، “تاریخ هنر اسلامی”، “حقیقت هنر در فرهنگ و تمدن اسلامی” و “صور مختلف هنر اسلامی”، “خاطرنشان می سازد: “تفکر دینی سیر از ظاهر به باطن و سیر از باطل به سوی حق است. هنگامی که تفکر، این سیر را از دست داد و از رفتن از ظاهر به سوی باطن بازماند و در میان پندارها حیران شد، آن گاه هنر دینی نیز به فروپاشی روی می کند. از این جا حکمت دینی جوهر هنر دینی است و هنگامی که هنر، حکمت خویش را از دست داد، به صورت صرف تبدیل می شود و از عناصر بیگانه متاثر شده و به تدریج راه انحطاط را می پیماید، چنان که این امر در سبک مینیاتور رضا عباسی یا سبک پرتکلف معماری باروک عثمانی جلوه گر است و از این بدتر و نابودکننده تر، نفوذ تکنولوژی امروزی است که هنر اسلامی را به تباهی می کشد و حکمت معنوی در آن را محجوب کرده یا به فراموشی سوق می دهد”.