نگارنده در بخش نخست کتاب (مجموعه ی تاریخ فلسفه)، واکنش سنت گرایان را در برابر انقلاب فرانسه بازگو می کند. به زعم وی سنت گرایان افرادی بودند که انقلاب را به منزله ی فردگرایی هرج و مرج طلبانه و جانشینی برای اثبات اجتماعی می دانستند. از جمله ی این افراد می توان از “دومستر”، “شاتو بریان” و “لامته” نام برد. در بخش دوم، آرمان شناسان از آن جمله “من دوبیران” معرفی گردیده اند. گفتنی است این افراد اطلاح گران اجتماعی و از جمله کسانی بودند که اعتقاد داشتند عمل انقلاب به گسترش نیاز دارد. نیز از فلسفه ی تحصلی و فیلسوفانی نظیر کلود برنارد، هانری برگسون و امیل لیتره سخن رفته است. در بخش سوم (از برگسون تا سارتر) موضوع فلسفه و دفاعیات دینی در مسیحیت مطرح شده و فیلسوفان این دوره معرفی گردیده اند. از جمله نقاط قوت این جریان را در نیمه ی نخست قرن نوزدهم می توان ارتباط موضوعیت ایمان مسیحی با آرمان های انسان نام برد.