ایران در نقطة خاصی از کرة زمین، در همسایگی سه تمدن کهن بابل، هند و مصر، و بر سر راه دو تمدن بزرگ شرق و غرب جهان قرار دارد و یگانه عامل و نگاهبان و گسترش دهندة دانش ها و فرهنگ های اقوام باستان مجاور خود و فراتر از مرزهایش بوده است. معماری ایران نیز قسمتی از شناسنامة مردم این سرزمین، از دورترین زمان های تاریخ است. این معماری، قالب های انتزاعی را به جهان معرفی کرده است که ریشه در حکمت و نمادگرایی کیهانی و جهان بینی معنوی ایران کهن داشته است. معماران ایران بسیار مشتاق بوده اند تا مفاهیم معنوی را به صورت رمز و نماد، در قالب نقش های زیبا ارائه نمایند؛ زیبایی که در تعریف خاصی نمی گنجد و با معیارهای زیباشناسی غرب نمی توان آن را ارزیابی کرد. در کتاب حاضر، بر اساس مستندات تاریخی و یاری گرفتن از تصاویر آرشیوی، سعی بر آن بوده است تا ضمن معرفی برخی از آثار معماری ایرانی نظیر: کاخ کسرا، فرخنده ایوان، ساختمان سلطانیه، رصدخانة سمرقند و…، به تحلیل سبک و نوع معماری هریک پرداخته شود.