این کتاب، که «اوّلین رمان کلاسیک بعد از جنگ» نامیده شده، بازگوکنندة مضامینی است که فاجعة قرن بیستم را به بار آورده اند. قهرمان داستان شخصی است به نام «موسور». او مادرش را به سرای سالمندان می سپارد و در سال آخر زندگی مادرش، حتّی برای یک بار نیز به عیادتش نمی رود. مادر پیرش از دنیا می رود. با او تماس می گیرند و از مرگ مادرش خبر می دهند. موسور با خونسردی به ایستگاه قطار می رود، بلیت تهیه می کند و به آسایشگاه می رود؛ جنازة مادر را تحویل گرفته و دفن می کند. او هیچ غمی به دل ندارد. پس از چندی در سواحل مدیترانه فرد عربی را بدون هیچ دلیل موجّهی می کشد. او را به دادگاه می کشانند. در دادگاه کاملا خونسرد است. با همان خونسردی، خود را برای مرگ آماده می کند. او نسبت به اطرافیان و اتّفاقات پیرامونش هیچ واکنشی نشان نمی دهد. موسور مردی است که گمنام و بی هدف زندگی می کند و می گوید: «اگر مرا توی یک تنة خشکیدة درخت بگذارند تا زندگی کنم و مشغله ای نداشته باشم، جز این که کلّ آسمان را از بالای سرم تماشا کنم، کم کم عادت می کنم.»