محور اصلی کتاب این است که در مورد مذهب فلسفی در این دو متفکر(نیچه و جوانگ زه) به نتیجه برسد و نیاز است پیش از آن خود این دو فیلسوف را بشناساند و در فصول ابتدایی با ابزار هرمنوتیک و … آن ها را معرفی می کند و سپس این دو را با هم می سنجد. مثلاً رویکرد آن ها را نسبت به زبان مورد بحث می گذارد. نویسنده معتقد است این دو متفکر رویکرد خاصی نسبت به زبان دارند به این معنا که واژگان و دستور زبان را به مثابه کاربرد عادی آن در نظر نمی گیرند و پیوسته این زبان و واژگان را با معناهای جدید می انبارند. به عنوان نمونه زبان جوانگ زه را جام گویه نام گذاشته اند.