در این کتاب، نویسنده، فیلسوف فرانسوی، با توسل به اندیشه متفکرانی از «کی یر کگور» و «دو بووار» گرفته تا «پروست» و «لاکان»، مخاطب را ترغیب می کند که از عشق نترسد، بلکه آن را چون ماجراجویی شکوهمندی ببیند که دست آخر او را از وسواس فکری نسبت به خود می رهاند. صاحب اثر در ابتدای کتاب اشاره می کند، بر این عقیده است که فیلسوف باید دانشمندی تراز اول، شاعری مبتدی و فعالی سیاسی باشد، لیکن این را نیز باید بپذیرد که پهنه تفکر هرگز از حملات بی امان و خشونت آمیز عشق مصون نمی ماند.