کتاب حاضر اصول و مبانی جامعه‌شناسی معرفت و نظریه‌هایی را که در این زمینه طرح شده مورد مطالعه و پژوهش قرار می‌دهد. این اثر آموزشی و تحقیقی است و برای دانشجویان رشته جامعه‌شناسی در مقطع کارشناسی ارشد و دکترا در نظر گرفته شده است. نگارنده در فصل نخست به تعریف جامعه‌شناسی معرفت پرداخته و به تاریخچه آن هم اشاره می‌کند. وی از مارکس، ویلهم دیلتای، فردریش نیچه، ماکس وبر و امیل دورکیم با عنوان پیشگامان جامعه‌شناسی معرفت نام می‌برد. مؤلف سپس درباره مفاهیم اساسی در جامعه‌شناسی معرفت نظیر معرفت، جامعه، تاریخ‌گرایی، تعیّن و طرح‌ها یا الگوهای تعیّن اجتماعی معرفت بحث کرده و بر این مطلب تصریح می‌ورزد که هر یک از این الگوها مسأله تعیین اجتماعی را از وجوه و زوایای خاصی مورد توجه قرار داده است. نویسنده در ادامه حوزه‌های اختصاصی جامعه‌شناسی معرفت را نام برده و جامعه‌شناسی علم و تکنولوژی، جامعه‌شناسی هنر و ادبیات و جامعه‌شناسی معرفت دینی را رشته‌های فرعی جامعه‌شناسی معرفت نامیده است. زمینه‌های فکری و فلسفی جامعه‌شناسی معرفت را باید با عصر روشنگری یا سده هیجدهم مرتبط دانست و اندیشمندان بزرگی چون فرانسیس بیکن در انگلستان، مونتکیو، ولتر واگوست کنت در فرانسه، کانت و هگل در آلمان با رویکردهای جدید خود به موضوعات فلسفی و جامعه‌شناسی در شکل‌گیری جامعه‌شناسی معرفت نقش مهمی ایفا کرده‌اند. وی در بخش دوم راجع به چارچوب نظریه‌های جامعه‌شناسی معرفت و اجزا و مؤلفه‌های آن از نظرگاه‌های کارل مارکس، ماکس شلر، کارل مانهایم، امیل دورکیم، ماکس وبر و دیگران به تفصیل سخن می‌گوید. مؤلف برای دیدگاه‌های هر یک از آن‌ها مبحث جداگانه‌ای اختصاص داده و نگرش‌های نقادانه به جامعه‌شناسی معرفت را هم مورد مطالعه و بررسی قرار داده است. رابطه جامعه و معرفت در اندیشه اسلامی و مبادی جامعه‌شناسی در فلسفه و حکمت اسلامی از فلسفه مشّائی تا حکمت صدرایی در بخش جداگانه‌ای آورده شده است. نویسنده در پایان به تشریح آرا و نظریات غزالی، ابن‌خلدون، اقبال لاهوری و علامه طباطبایی در باب ماهیت معرفت و جامعه‌شناسی معرفت پرداخته است.