من اصلاً نمی دانستم راه پله من را به کجا خواهد برد. این که هیچ کس با من حرف نمی زند یا حتی نگاهم هم نمی کرد، به توهم من که همه ما بازیگرانی هم در نمایش نامیرایی هستیم، دامن زد. به همین خاطر، در حالی که به طور تصادفی در راهروها می پیچیدم و از پله ها بالا می رفتم، آن ها را ندیده گرفتم تا اینکه احساس کردم به عرصه های هیپنوتیزم مانند نزدیک می شوم و با دیدن تابلوی زن حرم سرا، احساسی همچون یکی شدن با الهه حاثور به من دست داد.