چه شرایط تاریخی ای زمینه ساز شکل گیری اندیشه ای نو در جامعه می شود و چه عواملی فرم، محتوا و جهت گیری این اندیشه را شکل می دهد؟ در پاسخ به این پرسش، دو رویکرد کلی در جامعه شناسی فرهنگ قابل تشخیص است. در یک سو، جامعه شناسانی قرار دارند که وظیفه جامعه شناسی فرهنگ را تعیّن بخش جامعه بر فرهنگ می دانند. در سوی دیگر، جامعه شناسانی اند که به استقلال فرهنگ معتقدند و فرهنگ را چیزی بیش از بازتاب صِرف جامعه می دانند. «وسنو»
(نویسنده)، در پژوهش خود در پی پاسخ گفتن به سه پرسش بنیادی درباره جنبش های ایدئولوژیک اصلاح دینی، روشنگری و سوسیالیسم اروپایی است و آن اینکه: چه شرایطی زمینه ساز شکل گیری این جنبش های ایدئولوژیک در تاریخ تحول سرمایه داری اروپا شد؟ چه عواملی منابع و فضای اجتماعی لازم برای تولید و رشد این گفتمان های فرهنگی را فراهم آورد؟ و چه عواملی ساختار درونی و محتوای این گفتمان ها را تعیین کرد؟ آنچه پژوهش وسنو را از پژوهش های پیشین متمایز می کند این است که او پاسخ خود را مبتنی بر دریافتی تازه از فرهنگ (دریافت «عینی» از فرهنگ و ایدئولوژی) و ساختار اجتماعی (ساختار به عنوان «بانک یا ذخیره منابع») مطرح می کند. او در تقابل با سه نظریه «تطابق فرهنگی»، «مشروعیت طبقاتی» و «محرومیت نسبی» و با به چالش کشیدن مفروضات «ذهن گرایانه» آن ها، رویکردی تازه به مکانیسم های رابط میان اندیشه و ساختار اجتماعی عرضه می کند.