نویسنده در کتاب جدید خود کوشیده تا با توجه به تجربیاتش در حوزه تألیف و ترجمه، به نکاتی درباره فردوسی و اثر سترگ او، شاهنامه و همچنین مولانا و مثنوی اشاره کند. سبحانی در بخشی از این کتاب به ترجمه هایی که از شاهنامه در سال های متمادی به زبان های مختلف صورت گرفته، می پردازد و معتقد است، ترجمه شاهنامه به زبان های اروپایی، سبب شد تا این اثر شهرتی عالم گیر یابد و درنظر اهل فن، به عنوان یک شاهکار ادبی، معرفی شود. در بخشی از این کتاب می خوانیم: «شاهنامه با آنکه از نظر صور خیال ترجمه ناپذیر است، محتوای آن طوری است که تاکنون به بسیاری از زبان ها ترجمه شده است. اصولی که فردوسی خود بدان ها معتقد بوده، پنج اصل است که در جای جای شاهنامه تکرار شده است. ترکی، زبانی است که 12ترجمه از شاهنامه از آن زبان در دست است. شاهنامه در دربار پادشاهان ترک خوانده می شد. دانشوران ترک، فردوسی را بزرگ می داشتند.
«شریف»، معروف به «شریفی» از شاعران سده دهم هجری، شاهنامه را در بحر هزج مسدّس (مفاعیلن مفاعیلن مفاعیل یا فعولن) به ترکی ترجمه کرده است…».