داستان این کتاب داستان خودِ نوشتن است. نویسنده در روایت داستان گونه اش گرفتاری نوشتن را برای کسی که می نویسد متفاوت از انتخاب مضمون و درون مایه می داند. او معتقد است نوشتن صیانت از عالم هستی است به یمن کلام، گنجاندن جهان واقع است به عالم خیال و بعد نقش زدن آن بر دل کاغذ از گذر کلام. نویسنده در این داستان ها از تن بی جان جهان می نویسد از هیروشیما، از تن بی جان عشق، از آشوتیس و… . او در پایان اثبات می کند نوشته عریان است و هیچ چیز به گرد آن نمی رسد مگر خود زندگی.