بزرگ ترین کوچ عشایر به مناطق مختلف ایران از زمان شاه عباس صفوی آغاز شد. کوچ بعدی عشایر به مناطق اطراف تهران، در زمان آقا محمدخان قاجار بود که تهران را به عنوان پایتخت برگزید. این جابجایی ها، برخی علل سیاسی داشت و از سوی شاهان بر عشایر تحمیل می شد و برخی دیگر داوطلبانه بود. از جمله مهاجرت داوطلبانه گروهی از کردها و لرها در زمان محمد شاه قاجار به شهر هشتگرد در آن زمان، قریه ای کوچک بود. کتاب حاضر به بررسی چرایی و چگونگی مهاجرت گروهی از کردها به این منطقه کوچک و انگیزه ماندگاری آن ها بر اساس منابع مستند و روایت های محلی می پردازد. بافت فرهنگی این مهاجران به گونه ای که چالش های گوناگون زیست محیطی، طی نسل های متوالی نه تنها آن ها را به ترک منطقه ترغیب نکرد بلکه اتحاد و انسجام آن ها را به همراه داشت.