همه داعیه داران لیبرالیسم و نئولیبرالیسم و مدافعان سرسخت سرمایه داری و بازار آزاد، همان ها که بازار آزاد و قواعدش را همچون وحی مُنزَل می دانند، همواره برای مدعاهایشان پیرامون لاتغیربودن اصول بازار آزاد، پای
«آدام اسمیت» را پیش می کشند. نام این فیسلوف و اقتصاددان در تمام دو سده ی اخیر به عنوان بزرگ ترین نظریه پرداز لیبرالیسم از سوی صاحبان و سردمداران جهان شنیده شده و او را برابر مارکس و مارکسیسم قرار داده اند. هر وقت خواسته اند حقوق سرمایه داران و صاحب منصبان را صیانت کنند و بگویند که تنها راه نجات جامعه و اقتصاد، حفظ حقوق این جماعت است، آرای اسمیت را ذکر کرده اند و تفسیرهای خودشان از او و
«ثروت ملل»اش را ارائه داده اند. کتاب «آدام اسمیت در پکن: تبارهای قرن بیست ویکم» با پیش کشیدن خوانشی کاملا متفاوت از اسمیت و نظریاتش، پرسش هایی را برابر همه نئولیبرال ها و حامیان اقتصاد نئوکلاسیک و…، گذاشته که قابل تأمل است. «جووانی اریگی»، نظریه پرداز بلندآوازه ی ایتالیایی در این کتاب، کل برداشت نئولیبرال ها از عبارت «دست پنهان بازار» اسمیت را کج فهمی و بدفهمی می داند و استدلال می کند که به عکس همه تفاسیر پیشین، اتفاقا بسیاری از نظریات این اقتصاددان اسکاتلندی ضدیت تمام و کمالی با سرمایه داری دارد.
«آدام اسمیت در پکن: تبارهای قرن بیست ویکم» همه آن تعبیرها و نسبت هایی که به اسمیت داده اند و قواعد بازار را همچون جاذبه نیوتون فرمول بندی کرده اند، رد می کند و با ادله های فراوانی نشان می دهد که این فیلسوف اخلاق گرا حامی کارگران بود و جنبه های اجتماعی، زیستی و اخلاقی را مهم تر از همه قوانین و قواعد می دانست و این تقسیم کار و تخصصی شدن آن را که به نابودی زیست اخلاقی و معنوی کارگران منجر می شود، تقبیح می کرد.